Wyjście do kina w Boliwii jest przeżyciem samym w sobie i to nie bynajmniej z artystycznego punktu widzenia. Oprócz wyświetlanego filmu, właściwy spektakl odbywa się na widowni.

Przy zakupie biletu skrupulatnie wybiera się rząd i numer siedzenia. Na wielkiej drewnianej tablicy zawieszonej za plecami kasjerki namalowane są numery. Przy każdym rzędzie i numerze zrobiona jest dziurka, z której wystaje zrulowana karteczka. Po wybraniu zadowalającego mnie miejsca, dostałam zrulowany papierek, który należy zachować, aby móc usiąść na swoim miejscu.

Następnie trzeba przecisnąć się przez tłum ludzi: jedni mają bilety, inni przyszli obejrzeć zwiastuny filmów wyświetlane w telewizorze zawieszonym niemalże przy suficie w przejściu do sal. O każdej porze dnia tłum gapiów opartych o ściany i framugi z zadartymi wysoko głowami ogląda zwiastuny. Udało mi się przecisnąć. Kolejnym etapem jest odstanie swojego w ogromnej kolejce, która prowadzi do wejścia, za którym znajdują się sale kinowe. Kolejka formuje się już na 40-50 minut przed rozpoczęciem seansu. Wszyscy cierpliwie ustawiają się gęsiego i czekają. Praktycznie każdy ma w ręku wielkie pudełko z popcornem, chipsami, lodami lub coca-colą. Przy jedzeniu czas szybko leci. Przy wejściu zrozumiałam dlaczego kolejka ustawia się tak wcześnie: do sal nie można wnosić jedzenia. Ustawiony gęsiego tłum pochłania więc na prędce swój prowiant. Nareszcie można wejść do sali. Gorączkowo szukam zrolowanego papierka. Okazuje się jednak, że nie ma on żadnej wartości. Wyegzekwowanie wybranych przeze mnie i moich towarzyszy siedzeń spełza na niczym. Wszyscy wokół tłumaczą, że numerki nie mają znaczenia. W końcu siadamy, gdzie popadnie. Światła gasną i oto zaczyna się spektakl. Szelest otwieranych torebek i rozwijanych papierków połączony z rozmowami zagłusza dialogi w filmie. Mimo zakazu, widzowie wyciągają kolejne zasoby jedzenia z toreb i tobołków. Dzieci płaczą (zwłaszcza te najmniejsze, kilkumiesięczne), moja sąsiadka odbiera telefon. I nagle, po godzinie seansu, w najbardziej dramatycznym momencie filmu, słyszę muzykę rewiową! Zapalają się światła i na ekranie pojawia się informacja o 5-cio minutowej przerwie. Teraz do akcji wkraczają sprzedawcy przekąsek, niczym klowni, ubrani w czerwone kostiumy wykończone złotą nitką ze stylowymi melonikami na głowie. O dziwo, praktycznie każdy kupuje koleją porcję popcornu, chipsów lub coca coli. Światła ponownie gasną. Na szczęście operator przewidział, że widzowie mogli stracić coś z treści filmu. Jak na wideo, film został przewinięty do tyłu o kilka dobrych minut. Tym razem jeszcze ciężej się skupić na jego treści. Szelesty papierków, odgłosy chrupania, przeżuwania i przełykania, coraz głośniejsze rozmowy, moja druga sąsiadka odbierająca telefon, w końcu mój własny śmiech do reszty zagłuszają to, co dzieje się na ekranie.

Po zakończeniu seansu trzeba przedostać się przez góry śmieci, ale dotarcie do drzwi nie oznacza szybkiego wyjścia. Znowu muszę odstać swoje w kolejce. Miła pani odbiera puste pudełka po popcornie i pieczołowicie składa każdy w kwadracik. Po kilku minutach udaje mi się wyjść z sali. Jeszcze tylko przeciśnięcie się przez gapiów oglądających zwiastuny z wysoko zadartymi głowami. Seans był naprawdę udany, mimo że nie mam pojęcia o czym był film.