Yerba Mate jest czymś więcej niż popołudniową ziołową herbatką.

Mate jest wielbiona, pita z namaszczeniem od rana do wieczora w ogromnych ilościach, jest po prostu wszechobecna! Mam wrażenie, że Argentyńczyk bez termosu pod pachą i bez specjalnego kubka w ręku nie jest sobą.

Mate pije się w domu, w pracy, podczas wizyty u lekarza, na plaży, podczas zwiedzania, spacerowania, prowadzenia samochodu, autobusu czy motoru.

Te wysuszone, zmielone liście wiecznie zielonego ostrokrzewu paragwajskiego, zwane są „herbatą przyjaźni”. W istocie, mate nie można pić w samotności, mate trzeba się dzielić i pić ją wspólnie z rodziną, z przyjaciółmi, czy z nieznajomym spotkanym na dworcu, w hotelu czy w autobusie. Yerba przygotowywana jest w specjalnych naczyniach zwanych mate, wykonanych z ceramiki, drewna algarrobo , tykwy lub rogu bawolego. Wzory i kolory naczyń są bardzo różnorodne. Do zestawu nieodzowna jest metalowa rurka służąca do picia (bombilla) zakończona filtrem oraz termos.

Przygotowywanie naparu jest prawdziwym rytuałem: do naczynia mate wsypujemy yerba, przy czym należy uważać, aby nie przesadzić ze wsypywaniem suszu. Najlepiej umieścić yerba od ¼ do ¾ objętości naczynia. Następnie można dodać trochę cukru do smaku lub urozmaicić smak napoju skórkami z pomarańczy lub limonki. Teraz należy zakryć mate ręką i delikatnie nim potrząsnąć, aby zioła równomiernie rozłożyły się w naczyniu. Następnie należy precyzyjnie umieścić w środku metalową rurkę. Nie wolno mieszać suszu za pomocą bombilla! Teraz następuje najważniejsza część operacji. Zalanie suszu wodą, która musi mieć temperaturę od 60° do 75°. Należy bardzo uważać, aby woda nie była za gorąca! Na szczęście istnieją już elektryczne czajniki, które posiadają funkcję grzania do temperatury mate. Jeśli jednak nie posiadamy takiego czajnika, musimy wlać wodę do termosu i poczekać aż ostygnie do odpowiedniej temperatury. Nigdy nie należy wlewać wody prosto z czajnika do naczynia. Zawsze używamy do tej czynności termosu. Przy czym wodę należy bardzo uważnie wlać przy jednym brzegu naczynia (najlepiej przy rurce), zakrywając delikatnie zioła. Poważnym błędem jest wlanie wody do środka, nastąpi wtedy tzw. „zalanie yerba”, zioła zaczną pływać po tafli wody i napój nie będzie nadawać się do spożycia.

Teraz można przystąpić do picia. Zawsze jedna z osób podejmuje się serwowania naparu. Napełnia naczynie wodą i przekazuje ją kolejnej osobie, która wypija cały napar (siorbnięcie oznacza, że należy uzupełnić wodę) i oddaje gospodarzowi, który uzupełnia naczynie wodą i podaje dalej.

W zależności od jakości suszu, napar uzupełnia się od kilku do nawet kilkunastu razy, dopóki nie straci on swojej mocy i smaku.

Tradycja picia mate sięga XVII w., kiedy to misjonarze jezuiccy dotarli do dorzecza Parany, zamieszkiwanego przez Indian Guarani. Pili oni napar z zielonych liści, redukując w ten sposób uczucie głodu i likwidując zmęczenie. Jezuici zaczęli zakładać plantacje ostrokrzewu paragwajskiego, jako alternatywę do popularnej w Europie herbaty. Na przestrzeni stuleci yerba mate stała się najpopularniejszym napojem Ameryki Południowej, urastając do rangi narodowego napoju Argentyny, Paragwaju, Urugwaju i Brazylii. Według tradycji indiańskiej, pierwsze zalanie yerba wodą powinno się oddać Św. Tomaszowi (susz wchłania wodę), a zużyte zioło oddać Pachamamie (Matce Ziemi).